ΑΠΟ ΤΟ "ΠΩΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ"
1. Διαβάζοντας το «πώς να γράψεις», και αν έχεις ήδη διάθεση/πρόθεση να γράψεις…μαθαίνεις διάφορα κόλπα σχετικά με το γράψιμο. Δεν μπορώ να σου πώ ότι μαθαίνεις να γράφεις – αυτό το βρίσκεις μόνος σου. Αλλά σαν «εγχειρίδιο», σε βοηθάει σε περίπτωση που σου μπήκε η ιδέα να γράψεις βιβλίο, διήγημα, σενάριο, γράμμα, διαθήκη, οτιδήποτε. Ακόμα και τσελεμεντέ.
2. Γράφω από πάντα: γράμματα σε φίλες, ημερολόγια, you name it. Το «γιατί» είναι μεγάλο ερώτημα στο οποίο δεν υπάρχει απάντηση. Η θεωρία μου είναι ότι είσαι λίγο «κάπως» όταν γράφεις, είσαι λίγο κουνημένο παιδί και στο γράψιμο βρίσκεις την διέξοδό σου. Εκφράζομαι καλύτερα γραπτά παρά προφορικά - πάντα τα λέω λάθος όλα, έστω κι αν τα γράφω σωστά. Θα ήθελα να χώριζα δι αλληλογραφίας, π.χ. Και να τα έφτιαχνα πάλι δι αλληλογραφίας…αλλά δεν γίνεται.
3. Μπορεί κανείς να ζεί γράφοντας, αλλά για βιβλία δεν είμαι σί
γουρη – ψιλο- ζείς από τα βιβλία σου, απλώς χρειάζεται να κάνεις και άλλες δουλειές για να ζείς πιο άνετα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να ζείς χωρίς να γράφεις, κι από κεί και πέρα κανονίζεις την πορεία σου. Δεν έχω ακούσει για κανέναν (έλληνα) που έγινε πλούσιος γράφοντας, πάντως. Ο Βασίλης Βασιλικός ίσως, που τα βιβλία του μεταφράζονται σε 500 γλώσσες και κυκλοφορούν σε όλο τον κόσμο. Κι αυτός αμφιβάλλω αν είναι εκατομμυριούχος.
4. Το γράψιμο δεν είναι δύσκολο. Το καλό γράψιμο είναι δύσκολο. Απαξ και ξέρεις να μιλάς, ξέρεις και να γράφεις – το γνωστό κλισέ, που όμως ισχύει. Από κεί κι ύστερα είναι θέμα τεχνικής, δουλειάς, ζωής (που ζείς), εμπειριών…επιμονής, υπομονής, αποφασιστικότητας, πείσματος και πάει λέγοντας. Τίποτα δεν γράφεται μόνο του. Και είμαι πάντα καχύποπτη όταν μου λένε για «βιβλία που γράφτηκαν μόνα τους, πολύ εύκολα». Υποψιάζομαι ότι θα΄ναι μάπες, και συνήθως είναι.
5. Δεν υπάρχουν ‘φύλα’ στη λογοτεχνία. Ο Σκοτ Φιτζέραλντ, π.χ., έγραψε βιβλία που αγγίζουν τις γυναίκες και δεν είναι ο μόνος. Πολλές γυναίκες αγγίζουν τους άντρες όταν γράφουν – η Πηνελόπης Δέλτα είναι ένα καλό παράδειγμα. Το γράψιμο δεν είναι gender specific. Είναι υπεράνω φύλου. Όταν απευθύνεται σε ένα φύλο μόνον, δεν είναι καλό γράψιμο.
6. Δεν υπάρχει συνταγή πετυχημένου βιβλίου, πουλάει κατά καιρούς το οτιδήποτε, χωρίς συνέπεια (αυτό που πουλάει σήμερα δεν είναι απαραίτητο ότι θα πουλήσει και αύριο, π.χ.) «Πετυχημένο» βιβλίο θεωρώ ένα βιβλίο που έχει ψυχή, συναίσθημα, εξυπνάδα και δομή, που μπορεί δηλαδή να συγκινήσει τον αναγνώστη χωρίς να τον αφήσει να το πετάξει στην άκρη. Αν ο αναγνώστης είναι ένας ή ένα εκατομμύριο, δεν με απασχολεί. Κυρίως επειδή δεν έχω ιδέα πώς να γράψω κάτι που να αγγίζει ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Και άσε που βαριέμαι κι όλας…
από την ανάρτηση στο facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100005660320502
1. Διαβάζοντας το «πώς να γράψεις», και αν έχεις ήδη διάθεση/πρόθεση να γράψεις…μαθαίνεις διάφορα κόλπα σχετικά με το γράψιμο. Δεν μπορώ να σου πώ ότι μαθαίνεις να γράφεις – αυτό το βρίσκεις μόνος σου. Αλλά σαν «εγχειρίδιο», σε βοηθάει σε περίπτωση που σου μπήκε η ιδέα να γράψεις βιβλίο, διήγημα, σενάριο, γράμμα, διαθήκη, οτιδήποτε. Ακόμα και τσελεμεντέ.
2. Γράφω από πάντα: γράμματα σε φίλες, ημερολόγια, you name it. Το «γιατί» είναι μεγάλο ερώτημα στο οποίο δεν υπάρχει απάντηση. Η θεωρία μου είναι ότι είσαι λίγο «κάπως» όταν γράφεις, είσαι λίγο κουνημένο παιδί και στο γράψιμο βρίσκεις την διέξοδό σου. Εκφράζομαι καλύτερα γραπτά παρά προφορικά - πάντα τα λέω λάθος όλα, έστω κι αν τα γράφω σωστά. Θα ήθελα να χώριζα δι αλληλογραφίας, π.χ. Και να τα έφτιαχνα πάλι δι αλληλογραφίας…αλλά δεν γίνεται.
3. Μπορεί κανείς να ζεί γράφοντας, αλλά για βιβλία δεν είμαι σί
γουρη – ψιλο- ζείς από τα βιβλία σου, απλώς χρειάζεται να κάνεις και άλλες δουλειές για να ζείς πιο άνετα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να ζείς χωρίς να γράφεις, κι από κεί και πέρα κανονίζεις την πορεία σου. Δεν έχω ακούσει για κανέναν (έλληνα) που έγινε πλούσιος γράφοντας, πάντως. Ο Βασίλης Βασιλικός ίσως, που τα βιβλία του μεταφράζονται σε 500 γλώσσες και κυκλοφορούν σε όλο τον κόσμο. Κι αυτός αμφιβάλλω αν είναι εκατομμυριούχος.
4. Το γράψιμο δεν είναι δύσκολο. Το καλό γράψιμο είναι δύσκολο. Απαξ και ξέρεις να μιλάς, ξέρεις και να γράφεις – το γνωστό κλισέ, που όμως ισχύει. Από κεί κι ύστερα είναι θέμα τεχνικής, δουλειάς, ζωής (που ζείς), εμπειριών…επιμονής, υπομονής, αποφασιστικότητας, πείσματος και πάει λέγοντας. Τίποτα δεν γράφεται μόνο του. Και είμαι πάντα καχύποπτη όταν μου λένε για «βιβλία που γράφτηκαν μόνα τους, πολύ εύκολα». Υποψιάζομαι ότι θα΄ναι μάπες, και συνήθως είναι.
5. Δεν υπάρχουν ‘φύλα’ στη λογοτεχνία. Ο Σκοτ Φιτζέραλντ, π.χ., έγραψε βιβλία που αγγίζουν τις γυναίκες και δεν είναι ο μόνος. Πολλές γυναίκες αγγίζουν τους άντρες όταν γράφουν – η Πηνελόπης Δέλτα είναι ένα καλό παράδειγμα. Το γράψιμο δεν είναι gender specific. Είναι υπεράνω φύλου. Όταν απευθύνεται σε ένα φύλο μόνον, δεν είναι καλό γράψιμο.
6. Δεν υπάρχει συνταγή πετυχημένου βιβλίου, πουλάει κατά καιρούς το οτιδήποτε, χωρίς συνέπεια (αυτό που πουλάει σήμερα δεν είναι απαραίτητο ότι θα πουλήσει και αύριο, π.χ.) «Πετυχημένο» βιβλίο θεωρώ ένα βιβλίο που έχει ψυχή, συναίσθημα, εξυπνάδα και δομή, που μπορεί δηλαδή να συγκινήσει τον αναγνώστη χωρίς να τον αφήσει να το πετάξει στην άκρη. Αν ο αναγνώστης είναι ένας ή ένα εκατομμύριο, δεν με απασχολεί. Κυρίως επειδή δεν έχω ιδέα πώς να γράψω κάτι που να αγγίζει ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Και άσε που βαριέμαι κι όλας…
από την ανάρτηση στο facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100005660320502
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου