Όταν η μητέρα μου, την ώρα που τρώγαμε, ανάγγειλε στον πατέρα μου ότι θα γίνει πόρνη, εκείνος, που ήταν παλαιών αρχών, θέλησε με κάθε τρόπο να την αποτρέψει. Δεν το εύρισκε σωστό ν’ ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα.
― Γιατί ειδικώς θέλεις ν’ ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα και να γίνεις πόρνη; την ρώτησε με καλωσύνη, σκουπίζοντας το στόμα του με την πετσέτα.
― Για να κερδίσω χρήματα και να είμαι αυτάρκης. Δεν θέλω συνεχώς να σου ζητώ χρήματα, είπε, βάζοντας λίγη σούπα στα πιάτα μας.
Ο πατέρας μου έμεινε για λίγο σκεπτικός. Μετά της είπε:
― Οι προθέσεις σου, βεβαίως, είναι αγαθές και η επιθυμία σου να συμβάλεις με το κατά δύναμιν, με συγκινεί αφαντάστως. Αλλά είσαι τόσον βεβαία ότι με τον κλάδον τον οποίον θα ακολουθήσης, θα κερδίσης αρκετά;
Η μητέρα μου ετίναξεν υπερήφανα το κεφάλι προς τα πίσω όπως το συνήθιζεν και απήντησε.
― Ναι, το πιστεύω. Είμαι υπερβεβαία ότι θα κερδίσω.
Ένα αδιόρατο χαμόγελο φάνηκε στην άκρη των χειλιών του. Ήξερα ότι ήταν ρεαλιστής και δεν επείθετο εύκολα.
― Τότε, ημπορείς να μου αναφέρεις μερικά ονόματα γυναικών αι οποίαι να επλούτισαν με αυτό το επάγγελμα; Και εάν μου αναφέρεις και κατορθώσεις να με πείσεις, τότε εγώ ο ίδιος, υπόσχομαι να σε βοηθήσω και να σου δώσω τα αρχικά κεφάλαια, ώστα να θέσεις τας βάσεις μιας αποδοτικής εργασίας.
Την ώρα που ο μπαμπάς μασούσε, η μαμά του ανέφερε μερικά ονόματα γνωστών της κυριών.
― Ορίστε, συμπλήρωσε. Αυτές πώς κερδίζουν χρήματα;
Ο πατέρας μου την κοίταξε μειδιώντας συγκαταβατικά. Έπειτα έβγαλε τα γυαλιά του, τα ύγρανε κι άρχισε να τα καθαρίζει με αργές κινήσεις.
― Μα, αγαπητή μου, γιατί ομιλείς σαν παιδί; Αυτές έχουν γνωριμίες που τις καλλιεργούν εδώ και 20 χρόνια. Δεν νομίζω ότι θα έχεις τας επιτυχίας αυτών. Αυταί επεδόθησαν από μικράς ηλικίας, κατέχουν το επάγγελμα καλώς κι έχουν αποκτήσει πείραν και ειδικότητα. Δεν ημπορείς εσύ εις την ηλικίαν των 45 ετών να κάνεις καριέραν. Πολύ φοβούμαι, ότι δεν σταθμίζεις καλώς τα πράγματα και οι κόποι σου θα αποβούν επί ματαίω…
― Τουλάχιστον, θα έχω την ικανοποίησιν ότι δοκίμασα.
― Δεν αντιλέγω. Αλλά νομίζω ότι σκέπτεσαι ολίγον επιπολαίως. Πιστεύω ότι δεν είναι κλίσις, αυτή καθ’ εαυτήν, αλλά να… πώς να το πούμε… το θεωρώ δι’ εν περαστικόν καπρίτσιο.
― Πόσον λίγο με ξέρεις… είπεν η μητέρα μου αρκετά πειραγμένη.
― Αλλ’ ακριβώς, επειδή σε γνωρίζω καλώς, δι’ αυτό επιμένω, συνέχισεν ο πατέρας μου. Έχω την εντύπωσιν, ότι μετά δύο-τρεις μήνας θα σου λείψει ο ενθουσιασμός. Θα σου λείψει η απαραίτητος πίστις δια να συνεχίσεις.
― Σου ορκίζομαι εις τα παιδιά μας, είπε με σταθερή φωνή η μητέρα μου χαϊδεύοντάς μας με το στοργικό της βλέμμα. Σου υπόσχομαι ότι θα υπηρετήσω πιστά το επάγγελμα που διάλεξα. Θέλω κάποια μέρα να είσαι υπερήφανος για μένα.
Ο πατέρας μου τότε δεν έφερε αντίρρησιν και τέλος εκάμφθη.
― Έστω, είπεν. Τότε δεν έχω παρά να σου ευχηθώ καλήν πρόοδον και ευόδωσιν εργασιών.
ΠΗΓΗ Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού:
http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=529&author_id=30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου