Ο διαγωνισμός για το μικροδιήγημα με θέμα τον Δον Κιχώτη ήταν πρόκληση όχι μόνο γιατί έπρεπε μέσα σε 150 λέξεις να παρουσιαστεί μια αφήγηση, αλλά και γιατί το ζητούμενο ήταν ένας δημιουργικός διάλογος με αφορμή κάποια κομμάτια του αρχικού βιβλίου.Εγώ, είπα να δω τη σκηνή με τους ανεμόμυλους από την ανάποδη. Όχι, ο Δον Κιχώτης δεν ήταν τρελός!
Ἰωάννα Ἀμπατζῆ
Γιὰ τὴ Δόνια Δουλτσινέα

ΟΥΣ ΤΟ ΕΙΧΕ ΨΙΘΥΡΙΣΕΙ ὁ ἄνεμος ποὺ τὰ μαρτυράει ὅλα κι ἀπὸ ἐκείνη τὴ μέρα δὲν ἔβρισκαν ἡσυχία. Πρώτη φορὰ εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕναν τόσο φοβερὸ κίνδυνο, ἀλίμονο, ἡ μοίρα τους ἦταν προδιαγεγραμμένη. Γιατὶ μπορεῖ νὰ γνώριζαν χίλια δύο πράγματα, μπορεῖ νὰ σήκωναν βουνὰ μὲ τὰ χέρια τους, νὰ ἔλιωναν πόλεις στὸ πάτημά τους, ἀλλὰ δὲν εἶχαν μάθει ποτὲ νὰ ἀγαποῦν. Ἦταν γίγαντες. Δὲν ἤξεραν τὰ τερτίπια τοῦ ἔρωτα, δὲν εἶχαν αἰσθανθεῖ ποτὲ τὶς βουτιές του, τὰ ρίγη του, τὰ χτυποκάρδια του. Πῶς νὰ ἀντιμετωπίσεις κάτι ποὺ δὲν γνωρίζεις; Στὴν ἀρχὴ ἔνιωσαν τὸ ζεστὸ ἀέρα στὸ πρόσωπό τους, ὕστερα μιὰ λόγχη, ἕνα βέλος, μιὰ αἰχμὴ ἄρχισε νὰ τοὺς τρυπάει ἕναν ἕναν. Κουνοῦσαν μὲ ἀπελπισία τὰ χέρια τους καθὼς ἔβλεπαν τὰ πόδια τους νὰ ριζώνουν στὴ γῆ. Δυνατὰ τὰ ξόρκια. Ἄνιση μάχη. «Γιὰ τὴ Δόνια Δουλτσινέα!» ἦταν οἱ τελευταῖες λέξεις ποὺ ἄκουσαν πρὶν μεταμορφωθοῦν σὲ ἀνεμόμυλους.
Μου άρεσε ιδιαίτερα η μεταφορά του κειμένου μου σε πολυτονικό...
ΠΗΓΗ:
https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/tag/%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου